به گزارش جامعه ایده آل ، هنرمند در این آثار از زوایای متفاوت به موضوع پرداخته، باعث شده تا با روند ارایه آثار در بیشتر نمایشگاه های سال های اخیر تهران کمی متفاوت باشد (پیوستگی در اجرا) و آن این است، به قول شمسی زاده، سوالی که برای مخاطب مطرح می شود این است که آیا تمام این آثار توسط یک نفر خلق شده است؟
از محورهای اصلی هنرمند در خلق این آثار، پژوهش و مطالعه بر گفتمان مجسمه و مجسمه سازی است. روح الله شمسی زاده ملکی در این نمایشگاه که سه شنبه 25 بهمن ماه در گالری آریا برپا شد، گفت: پیشینه این نگاه به اولین نمایشگاهم در سال 1384 در گالری طراحان آزاد باز می گردد. آن زمان ها به شدت تحت تاثیر برانکوزی و فرم بودم و آثارم را با آلومینیوم و برنز خلق می کردم. بعد تر آثارم وارد مباحث فرم و فضا شد که در آن زمان تحت تاثیر سمپوزیوم ها بودم. در سال 1392 دغدغه ام تغییر فضای کارگاهم بود که آن را تبدیل به یک لابراتوار کردم.
وی افزود: در این دوره شروع به تجربه متریال های مختلف و مواجه شدن با نحوه ساخت کردم. رابطه بین هندسه اشیا که در نمایشگاه "64 شش ضلعی" در نگارخانه نگاه آن تجربه ها را به نمایش گذاشتم. در ابتدا با شیوه قالب گیری پیش می رفتم که در نهایت به این نتیجه رسیدم که قالب گیری را رها کرده و مستقیم به سراغ ساخت بروم. کامپوزیت ها به داد من رسید. کامپوزیتی که وارد فضای خالی می شد و درنهایت فرم هایی با تنوع بسیار گسترده به من می داد.
شمسی زاده اضافه کرد: در سال 1395 نمایشگاه دیگرم در "شهرک بین المللی هنرها"ی پاریس به نمایش در آمد و این روند تجربه ادامه داشت تا به پیگمنت های دوده رسیدم که ابتدا برای رنگ آن و بعدتر برای معنای آن مورد استفاده قرار دادم.
این مجسمه ساز با اشاره به اینکه در سال های اخیر، دانش، تئوری و حوزه نقد در روند خلق اثر برایم مهم شده، تصریح کرد: در نهایت همچنان فرم، تجربه نظام جابجایی و هم نشینی صداهای مختلف در این آثار برایم معنا دارند که می توان در این مجموعه اخیر آن را به وضوح دید.
شمسی زاده با اشاره به اینکه هر هنرمندی برای خودش یک سِر مگویی دارد، ادامه داد: گاهی نگفت این سِر بهتر از گفتن آن است. بنابراین به سراغ استیتمنت رفتم نه به عنوان یک شی تزئینی بلکه می خواستم تا به مخاطبانم یک سر نخی برای کشف گره های میان آثار را بدهم. معتقدم که نظام نشانه ای برای اینکه بتواند روح را نمایش بدهد همیشه کم می آورد. برای همین در این مجموعه، جایی از مجسمه، جایی از صدا و جایی از طراحی استفاده کردم تا بتوانم حالات روحی را از جنبه های متفاوت نشان بدهم.
وی افزود: در بحث تئوری و عمل در خلق این آثار، شاید همچنان اول راه باشم. همچنین بحث پست مدرنیسم و جهان های تکه تکه شده در روند خلق برایم مهم بوده است.
در ادامه نگار نادری پور، مجسمه ساز در خصوص این آثار گفت: هنرمند آثاری به شکل چندپاره در فضای چند هویتی گالری ارایه کرده که خُرَند شکل نمایشی این آثار است. آثار او حتی به لحاظ شکلی، چند بخش دارد. طراحی هایی که به دیوار است. تعدادی اثر کامپوزیست سیاه، تعدادی ماشین های تولید محتوی، آن نقش برجسته که در خصوصش تحقیق شده یا هر کدام از آنها که در فضاهای مختلفی ارایه شده اند.
وی افزود: در ایران اصولا گالری ها برای نمایش مجسمه درست نشده اند، بلکه هدف نمایش نقاشی بوده است. برای همین گالری ها یک فضای مسقفی اند که روی دیوارهایشان آثار به نمایش در می آید، ما با یک فاصله ای این آثار را مشاهده می کنیم. نورپردازی ها و حتی ساز وکار چیدمان و رفتار بر اساس نقاشی است و این امر باعث می شود دست و پای هنرمندان مجسمه ساز به هنگام ارایه آثارشان بسته باشد.
نادری پور اضافه کرد: با توجه به این شرایط، شمسی زاده آثار را به شکل خاص خودش در کیفیات و اشکال مختلف چیدمان کرده، او در زمینه معمول بازی نکرده و با شکستن عادات معمول، گونه ای از ارایه را به ما مخاطبان تحمیل کرده است.
وی ادامه داد: در این نمایشگاه عملا با یک امر روئیت ناپذیر در ارتباط هستیم، نوعی سوسو زدن است. سلطه اسامی در عناوین آثار در این نمایشگاه جدی است. این اسامی است که رهبری می کند. کلمات و واژه ها هستند که تکلیف آثار را مشخص می کنند و به مخاطب می گوید که از این جنبه به آثارم نگاه کنید. فکر می کنم در این نمایشگاه در خصوص سلطه کلام بر مجسمه صحبت می شود.

کلمات کلیدی