به گزارش خبرنگار آموزشی-اجتماعی ایرانیان، تنبیه کودکان نه تنها باعث آسیب جسمی به آن ها می شود بلکه تا مدت ها روح و روانشان را نیز آزرده خاطر می سازد. کودکان و نوجوانانی که درگیر معضلات و آسیب های اجتماعی می شوند، اغلب، کسانی هستند که در سنین حساس آموزشی و در اوج نیازهای عاطفی، مورد تنبیه و تحقیر واقع شده اند.
معلمین در کنار تدریس مفاهیم درسی، می بایست، به نیاز عاطفی و روانی دانش آموزان توجه کنند.امان الله قرائی مقدم جامعه شناس در گفتگو با خبرنگار ایرانیان، هرگونه تنبیه بدنی دانش آموزان را مضر می داند و معتقد است: معلمین تحت هیچ شرایطی مجاز به تنبیه دانش آموزان نیستند و خشونت گرایی یکی از کوچکترین عواقب تنبیه به حساب می آید.
وی گفت: یکی از عوامل ترک تحصیل کودکان و نوجوانان در مقطع ابتدایی و به تعبیری فراری بودن آن ها از مدرسه، برخورد تند و خشونت آمیز و همچنین تنبیه بدنی دانش آموزان توسط معلمین است.
این جامعه شناس تصریح کرد: تنبیه بدنی دانش آموزان از شیوه های کاملا طرد شده ای به حساب می آید که نتایج منفی و اثرات مخرب جبران ناپذیری در تعلیم و تربیت آنان به دنبال دارد.
قرائی مقدم با اشاره به نقل قول مشهور مدرسه خانه دوم دانش آموز، گفت: همیشه از مدرسه به عنوان خانه دوم دانش آموز یاد می شود و از معلم، به عنوان تاثیر گذار ترین فرد پس از پدر و مادر سخن به میان می آید. کودکی که پس از ورود به سن آموزش، بیشترین زمان خود را در مدرسه سپری می کند، در کنار نیازهای آموزشی و حتی مهمتر از آن به کلامی مهربان و زبانی سرشار از محبت احتیاج دارد و این از وظایف معلمین به حساب می آید.
وی اظهار کرد: دانشمندان تعلیم و تربیت، مقطع ابتدایی را از مهمترین دوره های آموزشی می دانند و هر گونه تنش و اضطرابی که ناشی از تنبیه بدنی بر کودکان و نوجوانان وارد شود را از عوامل بیزاری دانش آموزان از درس و مدرسه و گاهی وحشت آنان از حاضر شدن در کلاس درس، بر می شمرند.
این جامعه شناس ادامه داد: تحقیقات مستند و میدانی بیانگر این موضوع است که افراد بزهکار، افرادی کم سواد و حتی بیسواد هستند و با یک گفتگوی ساده اغلب افراد کم سواد، تنبیه شدن توسط معلم خود را از عوامل ترک تحصیل بر می شمرند؛ همچنین لحن توهین و تحقیرآمیز برخی از معلمان نیز به عنوان دلایل بعدی ذکر می شوند.
قرائی مقدم تاثیر دراز مدت تنبیه بدنی، در گرایش افراد به بزهکاری را نقشی قابل تأمل برشمرد و گفت: هر چند ممکن است تعداد معلمانی که به عنوان ابزار اداره کلاس در مقابل ناسازگاری برخی دانش آموزان، از تنبیه استفاده می کنند، انگشت شمار باشد اما، در صورت عدم ممانعت و عدم اصلاح رویه آنان، احتمال بزهکار شدن دانش آموزانی که مورد خشونت واقع می شوند افزایش می یابد.
وی آشنایی با مشکلات دانش آموزان ناسازگار و مشکلات زندگی آن ها را از جمله مواردی نام برد که معلم می تواند با در جریان قرار گرفتن شرایط هر یک از شاگردان خود رابطه عاطفی بهتری با آن ها برقرار کند و در تغییر رفتار دانش آموزان موثر واقع شود و بستر ناسازگاری را برچیند.
این جامعه شناس افزود: یک جامعه زمانی در پرورش نسل و کودک و نوجوان خود موفق عمل می کند و حرفی برای گفتن دارد که در مهمترین دوره تحصیل آنان، یعنی مقطع ابتدایی، نسبت به تامین سایر نیازهای عاطفی و روانی دانش آموزان در کنار نیازهای آموزشی، اهمیت قائل شود.
قرائی مقدم مبحث تنبیه را اینطور ادامه داد: اساتید تعلیم و تربیت بر حساسیت دوران آموزش ابتدایی تاکید دارند و استفاده از نیروی متخصص در امر آموزش، فراهم کردن شرایط رفاه نسبی جهت رفع دغدغه‌های بازدارنده در زندگی معلمان و نظارت دقیق بر عملکرد آنان را، از عوامل کاهش تنبیه تلقی می کنند.
این متخصص تعلیم و تربیت تصریح کرد: در برخی از شهرها، مثل سیستان و بلوچستان، معضلاتی همچون محرومیت، فقر و سایر محدودیت های زندگی، افراد را تحت فشار قرار داده است و معلمین در این مناطق نیز از چنین مشکلاتی در امان نیستند. لذا بهبود شرایط کاری معلمان می بایست، مد نظر مدیران و برنامه ریزان آموزشی قرار گیرد، تا از میزان دغدغه های آنان کاسته و بیشترین تمرکز خود را بر آموزش و پرورش دانش آموزان معطوف کنند.
وی افزود: معلمینی که اقدام به تنبیه دانش آموزان می کنند، کسانی هستند که در دوران تحصیل، مورد تنبیه معلم خود واقع شده اند و گاهی تنبیه را جزو شیوه های تربیتی محسوب می کنند، که این امر کاملا نادرست است.
قرائی مقدم علاوه بر گرایش به بزهکاری دانش آموزانی که مورد تنبیه واقع می شوند، کاهش اعتماد به نفس، افت تحصیلی، افسردگی و سرخوردگی دانش آموزان را از دیگر عواقب تنبیه برشمرد و گفت در صورتی که تنبیه جسمی و روانی تداوم داشته باشد، حس انتقام جویی در فرد شکل می گیرد و همانطور که گفته شد، دیگر تمایلی برای ادامه تحصیل برای دانش آموز باقی نخواهد ماند.
دکتر امان الله قرائی مقدم که در حال حاضر از جامعه شناسان بنام و مطرح کشور است، از خاطرات تلخ دوران تحصیل خود اینگونه می گوید: من بارها در سنین کودکی مورد تنبیه معلمان خود قرار گرفتم و به عبارتی از آن ها کتک خوردم؛ شاید اگر پدر و مادری دلسوز و باسواد نداشتم، سرنوشت دیگری برایم رقم می خورد.
وی گفت: پس از مطرح شدن تنبیه بدنی دانش آموزان در برخی مدارس کشور، خاطرات تلخ مدرسه برایم زنده شد و هنوز که هنوز است با گذشت این همه سال، یادآوری آن خاطرات، مرا دلگیر می کند.
