به گزارش شبکه خبری ایرانیان ،متن یادداشت دکتر علی دارابی به شرح ذیل است:
هروله سیاسی
«هروله» را نوعی از حرکت بین راه رفتن و دویدن معنی کرده¬اند و آن یکی از مستحبات سعی بین صفا و مروه در اعمال حج در مسجدالحرام است. این مشابه «تجافی» است که آن نیز حالتی بین نشستن و بلند‌شدن در نماز در شرایط خاص خود است. گویا این امر در رفتار سیاسی ما ایرانیان تسری یافته و نشانه¬ای از «عدم‌ثبات و پایداری» برخی فعالان سیاسی در مواضع و رویکردهای سیاسی آنهاست.
البته این سخن به معنای نادیده انگاشتن «تحول» و «اصلاح مواضع و رفتار سیاسی» در گذر زمان توسط افراد نیست که اگر اینگونه باشد، نوعی «جمود» و «تحجر» و «واپس‌گرایی» را شاهد خواهیم بود، بلکه سخن درباره «خوش‌نشینان عرصه سیاست و قدرت» است که در همه دولت¬ها از راست تا چپ از اصول‌گرا تا اصلاح¬طلب، از اعتدال تا رادیکال همواره در «متن قدرت» و «نه حاشیه» هستند. زمانی که کتاب «کارگزاران سازندگی از فراز تا فرود» را در دوران اصلاحات نوشتم، یکی از افراد اصلی و موثر کارگزاران گفت: «نام کتاب را تغییر بده! کارگزاران فرود ندارد؟» در عمل اثبات شد که با پایان دولت سازندگی و روی کارآمدن دولت اصلاحات باز این «کارگزاران» و «تکنوکرات¬ها» بودند که بدنه اصلی دولت سید محمد خاتمی را به خصوص در «حوزه اقتصاد، صنعت و بازرگانی» برعهده داشتند! همین تفکر «شاکله اصلی دولت حسن روحانی» را هم شامل شد و در مجلس شورای اسلامی، شورای اسلامی شهر و روستا، شهرداری¬ها باز همین افکار و اندیشه¬ها و افراد همچنان حرف اول را می¬زنند؛ البته مخاطب این سخن صرفاً جریان اصلاح‌طلب یا کارگزاران یا جناح چپ نیستند بلکه فراوانند این افراد از جریان اصول‌گرا یا راست سنتی که همیشه در کانون قدرت بوده و کمتر هم پاسخگو در قبال کارنامه خود هستند. فهرست بلندبالای این افراد را می‌توان در نهادها، مجامع، شوراها، وزارتخانه¬ها و... دید و با کمال تأسف همین افراد به‌دلیل ناکارآمدی هزینه زیادی را هم بر حکمرانی کشور داشته‌اند. باز تاکید می‌کنم که مراد افراد باتجربه، کاردان، خدوم و مؤمن نیستند که این افراد سرمایه‌های اجتماعی کشور هستند و تجربه و تخصص خود را باید تا توان دارند برای خدمت به مردم و کشور عرضه کنند.
پرسش اصلی این است که چگونه این افراد را بشناسیم و راه‌های غلبه به تداوم نفوذ و مدیریت آنان را به‌کار ببندیم.
«سوء‌استفاده از مقدسات»: این افراد غالباً از مقدسات برای توجیه مواضع خودشان خیلی استفاده می‌کنند و دسترسی به اشخاص و نهادهای مرتبط را بلدند اما سر بزنگاه حتی به توصیه مراجع عظام هم توجه نمی‌کنند!
«مصلحت‌اندیشی»: در پوشش مصالح نظام و انقلاب در همه جناح¬های سیاسی، نهادهای مختلف، شورای مشورتی و سیاست‌گذاری حضور دارند و پل پشت سرشان را خراب نمی‌کنند. معلوم نیست در جغرافیای سیاست در کدام نقطه استقرار دارند. این‌ها نان به نرخ روز می‌خورند!
«مواضع ژله‌ای»: این افراد فاقد ثبات سیاسی در مواضع و رفتارها هستند و در فهرست انتخاباتی یک جریان سیاسی وارد مجلس شورای اسلامی شده و با یک چرخش 180 درجه¬ای برخلاف مواضع دوران انتخاباتی وارد فراکسیون و جریان سیاسی اکثریت در مجلس می‌شوند. سؤال، استیضاح، رأی اعتماد و سایر اقدامات دوره نمایندگی را «زیگزاگی» و «ژله‌ای» انجام می‌دهند و نام آن را «فراجناحی» عمل‌کردن می‌نامند!
«دیده‌شدن به هر قیمت»: این افراد خودشان را در دسترس همه قرار می‌دهند. برای آنکه دیده شوند از مصاحبه، اظهارنظر با هر رسانه و در هر عرصه و در هر مناسبت اغماض نمی‌کنند؛ حتی اگر رسانه بیگانه را با رسانه خودی به ظاهر تشخیص ندهند!
اینکه چرا این افراد که «ثبات سیاسی» ندارند و همواره در «هروله» و «تجافی» و افت و خیز سیاسی هستند و موفق می‌شوند به اهداف شخصی خود برسند و کشور و حکمرانی را از حضور شایستگان محروم کنند، به ضعف عملکرد نهادهای نظارتی، رسانه¬ها، احزاب و تشکل‌های سیاسی و اتحادیه¬های صنفی برمی‌گردد که برای آن باید علاج جدی کرد.
برای اثبات مدعای این مطلب راه دوری لازم نیست.
«مجلس شورای اسلامی دوره یازدهم» در آغاز کار و «دولت تدبیر و امید» در پایان دوره هشت‌ساله است. نگاهی کوتاه به مواضع، رفتارها و حضور افراد نشانگر فعال‌بودن «هروله و تجافی سیاسی» این افراد است و این برای مردم‌سالاری دینی و حکمرانی خوب سم مهلکی است. دولت تدبیر و امید که دارد می¬رود، اما این افراد به سرعت در حال جابه‌جایی مسوولیت و مدیریت در وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها هستند که باید نهادهای مسوول اقدام عاجلی را به عمل آورند. مجلس شورای اسلامی که در ابتدای کار است، ضروری است از ابتدا راه رخنه، نفوذ و فرصت‌طلبی این افراد را سد کند.
