قرار نیست و امکان هم ندارد که همه افراد جامعه یک نوع تفکر، یک سلیقه، یک نوع نگاه و بینش و یک نوع رفتار داشته باشند و این نیز واقعیتی غیرقابل کتمان و انکار است که هرگونه رشد و توسعه و پیشرفت و تعالی از مسیر تفکر صحیح، تعامل و تضارب آراء و همگرایی و هم افزایی می گذرد.
واقعیت آشکار دیگر این که مردم ایران عزیز علاوه بر این که از بهره هوشی بسیار خوبی برخوردارند، روحیه آزادی طلبی و آزادگی دارند، زور و فشار را نمی پذیرند، دیکتاتوری را بر نمی تابند و به دلایل مختلف بسیار سیاسی هستند و روشن است که تعدد و تکثر علایق و سلایق، آرمان گرایی، پیشرفت و تعالی خواهی و دوستدار دیده و شنیده شدن از ویژگی های چنین جامعه و مردمی است، خصوصا که پس از انقلاب اسلامی فضای گفتن، دیده شدن، شنیده شدن و برآمدن صداهای گوناگون و حتی «مختلف» به ویژه در برخی مقاطع مهیا شده است.
با توجه به این واقعیت ها و این که از برخی شواهد چنین برمی آید که روی کار آمدن دولت دکتر روحانی می تواند یکی از آن مقاطعی باشد که تفکرات و سلیقه ها، نگاه ها و صداهای گوناگون بیشتر دیده و شنیده شوند بی گمان چنین رخدادی اگر در فضایی سالم، به دور از جنجال و فتنه انگیزی و در مسیر آرام و معقول و منطقی در چارچوب قانون اساسی، منافع ملی، وحدت و اقتدار ملی به وقوع بپیوندد نه تنها «تهدیدی» محسوب نمی شود بلکه «فرصت های» بیشتری برای رشد و توسعه همه جانبه کشور در عرصه های گوناگون سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی فراهم می آورد همچنین بدیهی است که انواع فعالیت های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چنان چه در قالب سازمان های مردم نهاد، احزاب و گروه های شناسنامه دار و قانونی انجام شود نه تنها مردم می توانند پیگیر آرمان ها، اهداف و وعده های این تشکل ها باشند بلکه چنین تشکل هایی علاوه بر الزام به «پاسخگویی»، از طرف مردم و حاکمیت قابل «نظارت» هستند، چنین تشکل هایی می توانند نقش موثری در جامعه پذیری خصوصا جامعه پذیری سیاسی اجتماعی افراد و دیده شدن سلایق و شنیده شدن صداهای گوناگون و نقش قابل توجهی نیز در جلوگیری از تبدیل شدن عده ای به مخالف سیستم حکومتی داشته باشند.
این بدیهیات به اضافه این واقعیت که تفکر اصلاح طلبی و اصول گرایی با وجود شعبه ها و شاخه های متعدد، گوناگون و گاه مختلف خود، در بین ملت ما طرفداران و هواداران بسیاری دارد، می تواند مهر تایید بسیار مناسب و موثری بر شکل گیری احزاب و تشکل های اصلاح طلب یا اصول گرای جدید باشد از این منظر و با در نظر گرفتن مسائل و واقعیت های پیش گفته به نظرمی رسد شکل گیری و تاسیس احزاب و تشکل های جدید شناسنامه دار با تفکرات اصلاح طلبی و اصول گرایی وحتی غیر این ها البته در چارچوب قانون اساسی و در فضایی به دور از جنجال و تنش، اقدام مناسبی هم در جهت دیده شدن و مطرح شدن سلایق و افکار گوناگون و شنیده شدن صداهای گوناگون باشد و هم می تواند اقدام قابل توجهی در جهت هم گرایی و هم افزایی و از آن مهم تر تضارب و تعامل آراء و چرخش قدرت و مسئولیت ها در بین نخبگان و کارشناسان برخوردار از سلایق گوناگون باشد و البته خاصیت دیگر تشکل های شناسنامه دار و در چارچوب قانون اساسی، روشن شدن و شفافیت کامل مرزبندی موسسان و اعضای این گروه ها و تشکل ها با دشمنان کشور است.
بر این اساس تشکیل احزاب، تشکل ها یا جریان های سیاسی مختلف با بیان مواضع و مرزبندی شفاف، از جانب هر فرد یا حزب و گروهی که صورت گیرد و در عمل نیز پایبندی به این مواضع آشکار شود نشان از اراده نقش آفرینی در رشد و توسعه و پیشرفت کشور و اراده تحکیم منافع ملی و وحدت و اقتدار ملی دارد.
بنابراین باید به چنین نیت ها، اراده ها، افراد و تشکل هایی میدان داد، چه صاحبان این نیت ها و اظهارات و افکار اصلاح طلب باشند چه اصول گرا، چه مستقل باشند و چه این که نگاه و تفکر و سلیقه ای دیگر داشته باشند.
